Σχεδόν κάθε φορά που χτυπά μια τραγωδία το μοτίβο αλληλουχίας συναισθημάτων είναι δεδομένο. Πρώτα έρχεται το σοκ. Κοιτάς αποσβολωμένος τις εικόνες, συνήθως μπροστά σε μια οθόνη, αδυνατείς να δεχτείς αυτό που αποτελεί ήδη γεγονός. Κάποια στιγμή ακολουθεί το πένθος που εκδηλώνεται συχνά με την έκφραση αλληλεγγύης, πράγμα που σε οδηγεί να δηλώνεις ότι είσαι ένα σωρό πράγματα. Κάποτε όλοι οι Ευρωπαίοι δήλωναν Έλληνες, αργότερα Charlie και τώρα τελευταία, Γάλλοι. Αυτό που μένει στο τέλος -και είναι μέρος του επόμενου βήματος που δεν είναι άλλο από την οργή- λέγεται ισοπέδωση και δεν λογίζεται ως αποκλειστικό «προνόμιο» μόνο μίας πλευράς.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Οι 48 ώρες, σχεδόν, που έχουν περάσει από το μακελειό στο Παρίσι μάλλον δεν επαρκούν για να σου επιτρέψουν κανενός είδους ψύχραιμη αντιμετώπιση της νέας πραγματικότητας. Μια ματιά σε όσα έχουν γραφτεί από οποιονδήποτε αυτό το διάστημα το μαρτυρά. Εάν υπάρχει ένα και μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να αντληθεί αυτό είναι το γεγονός πως εμείς οι άνθρωποι δεν θα σταματήσουμε ποτέ να χρησιμοποιούμε περίπου το καθετί ως καύσιμο για τα δικά μας στερεότυπα και τις προσωπικές μας αγκυλώσεις. Παραμένουμε σιδηροδέσμιοι των παθών και των απόψεών μας και μάλιστα θεωρούμε πως οι εξελίξεις μας δικαίωσαν κιόλας.
Αντλώντας δύναμη και επιχειρηματολογία από αυτό που οι ίδιοι αποκαλούμε δικαίωση, φτάνουμε αργά ή γρήγορα και στην ισοπέδωση κάθε λογικής, κάθε διάθεσης διαλόγου και οποιασδήποτε προσπάθειας κατανόησης.
Δεν έχει σημασία το πού στέκεσαι ιδεολογικά, άλλωστε όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια φανερώνουν πως ιδεοληψίες και λογής-λογής «θέσφατα» δεν βρίσκουν καταφύγιο σε μόνο ένα στρατόπεδο.
Η Γαλλία διαμηνύει πως θα είναι ανελέητη απέναντι στο ISIS. Στο πλευρό της αργά ή γρήγορα θα συνταχθεί και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτισμένου κόσμου που πιθανότητα θα υιοθετήσει τη λογική αντίδρασης «δεν μένει πέτρα πάνω στην πέτρα», η οποία εφαρμόστηκε με παταγώδη αποτυχία στο παρελθόν. Άλλωστε, από τις στάχτες που άφησαν στο διάβα τους οι δυτικοί στη Μέση Ανατολή, το Ιράκ ή στο Αφγανιστάν γεννήθηκε το Ισλαμικό Κράτος…
Οι υπόλοιποι αρχίζουν να κλείνουν τα σύνορά τους, λες και είναι παιδιά που κοτσάρουν ένα «μην ενοχλείτε» έξω από την πόρτα του δωματίου τους και αυτό είναι αρκετό για να κρατήσει μακριά τους ανεπιθύμητους. Στη δική μας περίπτωση, τον τραγικό ρόλο των ανθρώπων δίχως πατρίδα, των σύγχρονων «ανέγγιχτων» παίζουν οι πρόσφυγες, η μοίρα των οποίων μοιάζει να διευθετήθηκε οριστικά από όσα έλαβαν χώρα στο Παρίσι το βράδυ της Παρασκευής.
Προφανώς, ισοπεδωτικά δικαιωμένοι νιώθουν και όσοι «προειδοποιούσαν» πως δεν θαλασσοπνίγονται μόνο της γης οι κολασμένοι στην προσπάθειά τους να μπουν στην Ελλάδα, αλλά ανάμεσά τους βρίσκονται και Τζιχαντιστές. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως οι φανατικοί ισλαμοφασίστες που πέρασαν στην Ευρώπη μέσω της χώρας μας είναι πολλοί περισσότεροι από τον έναν ή τους δύο που εμπλέκονται στις πολλαπλές επιθέσεις. Και μετά να θυμηθούμε πως υπάρχει και ένα άλλο νούμερο. Οι μισό εκατομμύριο άνθρωποι που από την αρχή του χρόνου παίζοντας τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, έψαξαν για ζωή με μόνο εφόδιο ένα σωσίβιο και μπόλικο κουράγιο. Αν ήξεραν πως δίπλα τους στη βάρκα καθόταν ένας από εκείνους από τους οποίους προσπαθούν να ξεφύγουν, μάλλον δεν θα περίμεναν καν το επόμενο κύμα και θα τους έπνιγαν με τα ίδια τους τα χέρια…
Από την άλλη, για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ, πρέπει να πούμε πως όταν το δίλημμα είναι «Σύνταγμα ή Σαρία» και κάποιος απαντά το δεύτερο, κάτι δεν πάει καλά. Και πολλοί Γάλλοι πολίτες εκμεταλλευόμενοι τα καλά της Δημοκρατίας, την οποία κατά τα άλλα επιθυμούν να καταλύσουν, δήλωναν ευθαρσώς την προτίμησή τους φάτσα-κάρτα χωρίς απαραίτητα να την εκφράζουν εμπράκτως στρατολογούμενοι στις τάξεις του ISIS.
Έτσι είναι… Η τραγωδία γέννησε ευκαιρίες… Έδωσε σε οποιονδήποτε την ευκαιρία να μπλέξει τα πράγματα όπως γουστάρει και με άλματα λογικής ή παραλογισμού να οδηγηθεί σε «συμπεράσματα». Δεν έχει νόημα να τα απαριθμήσει κανείς. Μια βόλτα στο διαδίκτυο είναι αρκετή. Ο καθένας μπορεί να διαβάσει ένα κείμενο με την αυταρέσκεια που δημιουργεί το αίσθημα δικαίωσης και ταύτισης και να αγνοήσει οποιαδήποτε φωνή υποστηρίζει κάτι αντίθετο. Καμία διαλεκτική διάθεση, ουδεμία ανάγκη σύνθεσης απόψεων. Μόνο εμείς, τα στερεότυπά μας και εκείνη η βαθιά αίσθηση δικαίωσης. «Οι μουσουλμάνοι είναι δολοφόνοι. Έξω οι ξένοι. Σκοτώστε τους άπιστους. Όλες οι θρησκείες είναι ίδιες. Τα ίδια έκαναν και οι χριστιανοί. Οι τζιχαντιστές δεν εκφράζουν το Ισλάμ. Να βγούνε τα τανκς. Πνίξτε τους όλους. Είμαστε όλοι Γάλλοι».
Σαχλαμάρες… Γάλλοι δεν γίναμε επειδή σοκαριστήκαμε από τις ειδήσεις. Γάλλοι θα γίνουμε όταν θα δούμε κι εμείς τις ατομικές ελευθερίες μας να περιορίζονται, όπως συνέβη και μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Γάλλοι ή οτιδήποτε άλλο γινόμαστε κάθε φορά που παρατηρούμε από κοντά ή πιο μακριά μια τραγωδία και της επιτρέπουμε να μας αγγίξει έμμεσα όταν σε δεύτερο χρόνο καθορίζει τις ζωές μας. Έχοντας ξοδέψει μέχρι τότε όμως τη φωνή μας προκειμένου να διατρανώσουμε τα κάθε λογής «πιστεύω» μας, όταν θα ‘ρθει εκείνη η ώρα, δεν θα μας έχει μείνει ούτε άχνα για να αντιδράσουμε στο πραγματικό πρόσωπο του ολοκληρωτισμού που συνεχίζει να θεριεύει στις κοινωνίες μας, μασκαρεμένο πίσω από τις βολικές αντιθέσεις μας.
Αν το καλοσκεφτείς, είμαστε όλοι φασίστες και πολύ απασχολημένοι με την προσπάθειά μας να πείσουμε εαυτούς για το αντίθετο ώστε να το συνειδητοποιήσουμε.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
